Τα ρέστα... στα χαρίζω

Ό,τι γυρεύω στη ζωή το έχω προσπεράσει...

 

Με τα χέρια μου δεμένα και τα μάτια μου κλειστά

μεσ΄ στις σκέψεις σεργιανώ . . .

. . . . . . . . κι αν τα φώτα είναι σβηστά

τα ζω αυτά τα λάθη μου καθένα χωριστά.

Η σκιά του παραδείσου

είν΄ στο κάθισμα το πίσω,

άντε τώρα κι άντε γδύσου

κι έρχομαι να σε φροντίσω.

Ποτάμι μέσα μου κυλούν απ΄ της καρδιάς τα βάθη

όλα αυτά που έγιναν . . .

. . . . . . . . και μ΄ έχουν κακομάθει,

αυτά που πλέον με πονούν όπως πονά τ΄ αγκάθι.

Κι εγώ αγρίμι και πουλί

τώρα πούχω γεράσει

ό,τι γυρεύω στη ζωή

το έχω προσπεράσει.

Πλέον αυτά τα πάθη μου κάθομαι και αθροίζω,

και πήρα την απόφαση . . .

. . . . . . . . φεύγω και δεν γυρίζω,

τα πλήρωσα τα λάθη μου, τα ρέστα ... στα χαρίζω!

Κώστας Πλασταράς